"Żeby kłamać, trzeba jak najczęściej mówić prawdę" : o prozie Anny Boleckiej

Anna Bolecka tworzy swoje powieści, wypełniając pewien schemat, który rozbudowuje wraz z kolejnymi książkami. Choć zasadza się on na sprawdzonych motywach, to autorka rozszerza go i wkłada weń — niczym do podróżnej walizki — nowe elementy, chwyty, pomysły, udowadniając, że walizka jest przepastna i szeroka, a jej zamek mocny (bo wzmocniony grubymi nićmi przeszłości). Każdy z tekstów Boleckiej trąci banałem, pospolitością, ale nie można im odmówić siły. Wyłożyła dno swej walizki debiutancką powieścią, by potem spakować do niej Biały kamień, o którym Magda Lengren pisała: „Mniej zdolną autorkę taka dawka kresowości zabiłaby na miejscu. Ale Anna Bolecka twardo stoi na nogach, broniąc się swoim talentem”. Z czasem wzbogaciła swój dorobek prozatorski kolejnymi powieściami: Kochanym Franzem i Concerto d’amore, która „[…] jest dowodem odwagi. Jeśli bowiem ceniona, choć wciąż zbyt mało popularna pisarka (Leć do nieba, Biały kamień, Kochany Franz) decyduje się tak otwarcie mówić o miłości, ryzykuje literackim banałem i gromem zarzutów”. Na wszelki wypadek dorzuciła jeszcze Uwiedzionych, a w walizce pewnie i tak pozostało sporo miejsca